မနက္လင္းတာနဲ႕ သက္ျပင္းတခါခ်
တားမ၇လုိ႕ ဖြင့္ခ်ေပးလုိက္တဲ့ဘဝဆုိတာ
သိပ္ႏူးညံ႕သိမ္ေမြ႕တဲ့ ဂီတတခုပဲ
ဥေပကၡာေ၇
ျဗမၼာရ္စုိ တရားထဲမွာေလးဘက္သြားေနသေရြ႕
တေန႕တေခါက္ သတင္းစာေရာက္လာသလို
အတိတ္ေတြကုိ ငါေကာက္ဖတ္လုိက္၇မေပ့ါ။
အတိတ္
ငါခတ္ခဲ့တဲ့ ၾကက္ေျခခတ္ထဲမွာ
အနားသတ္တခ်ိဳ႕ လွပဖို႕ၾကိဳးစားတုန္း
ဒီမုိးအလြန္မွာမွငါထြန္ခ်ခဲ့တာလားးးးး?
"ကၽြန္မ ေနာက္ျပန္မလွည့္ဘူး"
"ကၽြန္မ အစထဲကမခ်စ္ခဲ့တာ"
"ကၽြန္မ ေမ့ပစ္လုိက္ၿပီ"
ဟုတ္တယ္
ငါက
ပင္လယ္ကုိ ထမ္းျပန္ဖုိ႕ႀကိဳးစားခဲ့တဲ့တံငါသည္
ေကာင္းကင္ကုိ နမ္းရိႈက္ဖုိ႕ႀကိဳးစားခဲ့တဲ့အ၇ူး
င့ါလမ္းဆုိတာငါဆန္႕သေလာက္ ရွည္တယ္
ငါ့အလြမ္းဆိုတာငါျဖန္႕သေလာက္ က်ယ္တယ္။
မင္းက ေအးေအးေလးထိလုိက္တာနဲ႕ ငါရင္ပူတယ္
မင္းက ကေလးေလးငါခ်စ္လုိက္တာနဲ႕ ငုိတယ္။
ဖံုးကြယ္ဖို႕ မတတ္သာတဲ့လက္ႏွစ္ဖက္အတြက္
ခံစားခ်က္ေတြ မ်က္ႏွာမွာခ်ယ္ခဲ့
တဖက္သတ္လို႕ေတာ့ မေျပာပါနဲ႕ကြယ္
ေရၾကည္ ေရေနာက္ဆိုတာ
ပင္လယ္ေပ်ာက္ တံငါသည္တစ္ေယာက္အတြက္
ေဆးဖက္ဝင္ခဲ့ပါရဲ႕။
ဒီလုိနဲ႕.......
မခ်စ္ဖူးျခင္းထဲမွာ အပ္က်ျခင္းအသံ
က်ယ္ေလာင္ပါေၾကာင္း သက္ေသခံရန္မလိုသလုိ
တီးလံုးမထည့္ထားျခင္းမွာကဗ်ာဆန္သြားမယ္ထင္၇ဲ႕
ငါ့ခ်စ္ျခင္းေတြ ဝုန္းဒုိင္းႀကဲျပရန္မလုိ။
(ဦးသီ)
No comments :
Post a Comment