Wednesday, February 13, 2013

စြန္႕ပစ္ခံတစ္ေယာက္ရဲ႕ေနာက္ဆံုးကဗ်ာ


မင္းကိုမွမရရင္ဆုိေတာ့ ငါဘာမွမယူခဲ့ဘူးေပ့ါ
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆုိတဲ့ သားေကာင္အတြက္
က်ည္ေတာက္ထဲက ျမွားတစ္ေခ်ာင္းကုိဆြဲထုတ္ဖုိ႕
မုဆိုးရဲ႕လက္ေတြမွာ ေသြးပ်က္ေနခဲ့ရၿပီေလ။

အထီးက်န္ျခင္းေတြကုိပဲ 
၇င္ဘတ္ထဲကို ရႈသြင္းလုိက္တယ္
အေတာင္ပံျဖန္႕လိုက္ကြယ္
ရင္ဘတ္ထဲမွာ မနားနဲ႕ေတာ့ေပ့ါ။

အနာဂတ္ 2 ဆုိၿပီး 
ပစၥပၸဳန္ကိုေဆးထိုးမပစ္ခ်င္ေတာ့လည္း
အမည္းေရာင္ခ်ည္းသက္သက္မုိ႕
ဒီလူမွာေလ........
အျဖဴတစ္စက္ေတာင္ အစြန္းမခံႏုိင္ေတာ့ဘူး

ထူးထူးျခားျခားေလး နားစည္ထဲကို၇ုိက္ခတ္ခ်င္လို႕
(ဟုိလုိပဲဆုိတဲ့)စကားသံေတြကို လုိက္ရွာခဲ့တာ
(ဒီလုိပါပဲဆုိတဲ့)လူေတြထဲမွာ ဆယ္စုႏွစ္တခုက်ေပ်ာက္ခဲ့တယ္။

ေခါင္းတခ်က္ခါကြယ္
သက္ျပင္းတခ်က္ထုတ္
အတိတ္အားလံုးက တမဟုတ္ခ်င္းေပ်ာက္ကြယ္ရမေပ့ါ။

ပတၱျမားမွန္ရင္ ႏြံမနစ္ဘူးဆုိတုိင္း
ပင္လယ္မွန္ေၾကာင္း အေငြ႕ပ်ံျပခဲ့တယ္
ဒီလိုပဲေပ့ါကြယ္.........
ကံၾကမၼာဆုိတာ ငါ့အတြက္
ခပ္ညစ္ညစ္ အျဖဳေရာင္တခုေပ့ါ
ပြဲပယ္တာေတြမ်ားလြန္းေတာ့
အနီေရာင္ျမင္တုိင္း မုန္းမိတာ
ကၽြဲရုိင္းတစ္ေကာင္ရဲ႕ အျပစ္လို႕ပဲဆုိၾကပါအံုးစို႕။

ၾကာေတာ့လည္း 
အိမ္မက္ထဲမွာ လမ္းသလားဖို႕
တခ်ိဳ႕အမွန္တရားေတြကုိ ငါေၾကာက္ေနရျပန္ေရာ။